บทนี้เดิมเขียนด้วยภาษาฮีบรู แบ่งออกเป็น 51 วรรคตั้งแต่ศตวรรษที่ 16

พยานต้นฉบับ

บางต้นฉบับในยุคต้นที่มีข้อความของบทนี้เป็นภาษาฮีบรูเป็น Masoretic Text ได้แก่ Codex Cairensis (ค.ศ. 895), Aleppo Codex (ศตวรรษที่ 10) and Codex Leningradensis (ค.ศ. 1008)[6] ชิ้นส่วนที่มีข้อความบางส่วนของบทนี้ในภาษาฮีบรูถูกพบในม้วนหนังสือเดดซี ได้แก่ 4Q54 (4QKings; 50–25 ปีก่อนคริสตกาล) ซึ่งมีวรรคที่หลงเหลือคือ 20–21, 25–27, 29–42, 51[7][8][9][10]

ต้นฉบับโบราณที่หลงเหลืออยู่ของคำแปลเป็นภาษากรีกคอยนีที่รู้จักในชื่อเซปทัวจินต์ (ทำขึ้นในช่วงไม่กี่ศตวรรษสุดท้ายก่อนคริสตกาล) ได้แก่ Codex Vaticanus (B; G {\displaystyle {\mathfrak {G}}} B; ศตวรรษที่ 4) และ Codex Alexandrinus (A; G {\displaystyle {\mathfrak {G}}} A; ศตวรรษที่ 5)[11][lower-alpha 1]

การอ้างอิงในพันธสัญญาเดิม

• 1 พงศ์กษัตริย์ 7:13–22: 2 พงศาวดาร 3:14–17[13]
• 1 พงศ์กษัตริย์ 7:23–26:: 2 พงศาวดาร 4:1–5[13]
• 1 พงศ์กษัตริย์ 7:38–39: 2 พงศาวดาร 4:6–8[13]
• 1 พงศ์กษัตริย์ 7:40–47: 2 พงศาวดาร 4:11–18[13]
• 1 พงศ์กษัตริย์ 7:48–51: 2 พงศาวดาร 4:19–22[13]